13 اسفند 1400
ثبت دیدگاه جهان، در آستان نخستین سال قرن پانزدهم(هجری خورشیدی و در سومین دهه از سده‌ی میلادی نو)، هم‌چنان شاهد برآمدن توحش عصرهای گذشته، جنگ‌ا‌فروزی و کشورگشایی به‌سبک باستان یا سده‌های میانه، و در همان پوش و بهانه‌های قومی یا دینی سابق است. فیل قدرت‌های جهانی (و منطقه‌ای) که گویا در عصر مُدرن از صرافت امپراطوری‌گری‌های اسبق افتاده و منصرف شده بودند، یاد هندوستان از دست و یاد رفته کرده و دیگر بار به‌تعبیر مارکس: «شعائر و سنن تمام نسل‌های مرده چون کوهی بر مغز زندگان فشار می‌آورد.. و درست هنگامی که افراد گویی به نوسازی خویش و محیط اطراف خویش و ایجاد چیزی به‌کلی بی‌سابقه مشغولند.. ارواح دوران گذشته را به‌یاری می‌طلبند، اسامی آنان، شعارهای جنگی و لباس‌های آنان را به‌عاریت می‌گیرند تا با این آرایش مورد تجلیل باستان و با این زبان عاریتی صحنه‌ی جدیدی از تاریخ جهانی را بازی کنند.» (هیجدهم برومر لوئی‌بناپارت)
روسیه و چین به یاد بلعیدن و ادغام کشورهای اقمارشان می‌افتند و سیادت‌طلبی سراسر ارضی غرب به‌سرگردگی ایالات‌متحده را در چاله‌میدان جهانی به چالش می‌کشند. ماموران آپاراتچیک سابق ناگهان از خواب انترناسیونالیستی برمی‌خیزند و بدل به ناسیونالیست‌های افراطی و نوتزاریستی می‌شوند!
ملت ایران زمانی با دعوی موازنه‌ی منفی و شعار «نه شرقی نه غربی» به میدان مناسبات قوا و ابرقدرت‌ها پای نهاد و خود قربانی تهاجم نظامی و تجاوز به حقوق ملت‌ها گشت. امروزه اما زبان دیپلماسی نظام در برابر نقض آشکار حدود و میثاق‌های بین‌المللی به لکنت افتاده است و یا به پُرحرفی سیاست معکوس «یک بام و دو هوا».
سخن اصیل و موضع درست محکوم و منفور دانستن انواع تهاجم و جنگ افروزی قدرت‌ها و دولت‌ها، و مداخله‌گری و کشتار مردم غیرنظامی است، چه در یمن و چه در اوکراین.